جاذبه

   ابن ابی الحدید در شرح نهج البلاغه می گوید:

   کسی سخن پیامبر را نمی شنید مگر این که محبت او در دلش جای

می گرفت و متمایل به او می شد. به همین خاطر قریش مسلمانان را

در دوران مکه صُباة (شیفتگان و دلباختگان) می نامیدند.  
   

   می گفتند: بیم آن است که ولید بن المغیره، دل به دین محمد بدهد

و اگر ولید ــ که گل سر سبد قریش است ــ دل بدهد، تمام قریش بدو 

دل خواهند سپرد.

    می گفتند: سخنانش جادوست، بیش از شراب مست کننده است.

   فرزندان خویش را از نشستن با او نهی می کردند، مبادا با سخنانش

و قیافه ی گیرای خود، آنها را جذب کند.

    هرگاه پیامبر در کنار کعبه در حِجر اسماعیل می نشست و با آواز

بلند قـرآن می خوانـد، یـا خدا را یـاد می کرد، انگشتـان خویـش را در

گوش های خویش فرو می کردند که نشنوند، مبادا تحت تأثیر جادوی

سخنان او قرار گیرند و مجذوب او گردند.

   جامه هاشان را بر سر می کشیدند، و چهره ی خود را می پوشاندند

که سیمای جذاب او آنها را نگیرد.

   با این وجود بیـشتر مـردم به مـجرد شنیدن سخنش و دیدن قیافـه و

منظره اش و چشیدن حلاوت الفاظش به اسلام ایمـان می آوردند.